Πως φτάσαμε ως εδώ μου λες? Πως γίναμε έτσι???
Μου φαίνεται τόσο περίεργο που θέλω να πω τόσα πολλά και δεν σε βρίσκω πουθενά… Η ζωή είναι περίεργη και δεν χαρίζετε εύκολα… όλα μοιάζουν τόσο ρόδινα και όταν η δυσκολία μας πλησιάζει τα χάνουμε τελείως… έτσι και εγώ… δεν έχω πολύ χρόνο… σχεδόν καθόλου… και ήθελα να περάσουμε τόσα πολλά… Ξέρω πως δεν θα μπεις ούτε στην διαδικασία να μπεις στο μπλοκ αλλά εμένα δεν με νοιάζει… Θέλω κάπου ν τα γράψω εφόσον δεν θα μπορέσω να τα πω…
Ποναω το ξέρεις? Τα χέρια μου δεν ακολουθούν τις εντολές του εγκεφάλου και κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια να γράψω … Σήμερα έγινε η αρχή… Η αρχή του τέλους… ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ… με πρωταγωνιστές και κομπάρσους αυλαία και θεατές… είναι όλα τόσο καλά φτιαγμένα που αναρωτιέσαι που είναι το λάθος… κοιτάς τα φώτα, ο κόσμος ησυχάζει και είναι η σειρά σου για να αρχίσεις την ερμηνεία…
Τα φώτα σε τυφλώνουν αλλά συνεχίζεις να μιλάς και να μιλάς και να μιλάς… αυτό είναι… ένας μονόλογος με αρχή και τέλος… Εμένα όμως ποτέ δεν μου άρεζαν οι μονόλογοι… ήθελα κόσμο να συμμετέχει να ανατρέπει σκηνές και ερμηνείες! Ήθελα ζωή, λάμψη , κίνηση και αντί να συνεχίζω τον μονόλογο δημιουργούσα πράξεις ολόκληρες και μονόπρακτα που όμως ποτέ δεν είχαν καλό τέλος! Έτσι και τώρα… εγώ εδώ και εσύ χιλιόμετρα μακριά!
Εγώ κουβαλάω τον σταυρό μου και εσύ τον δικό σου, είμαστε μαζί σ’ αυτόν τον δρόμο! Ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο σταυροδρόμι που χωρίζουν οι ζωές μας… Πλησιάζουμε όμως… Μου είχες πει να μείνω εδώ, να φτάσουμε ως το τέρμα… Πως μπορώ να το κάνω όταν εσύ ο ίδιος με διώχνεις μακριά σου?
Εγώ θα είμαι εδώ για σένα να το θυμάσαι…
Θα σε περιμένω σπίτι με μια ζεστή σοκολάτα και χαρτί στρωμένο για μπιριμπα…
Μην το κάνεις πιο δύσκολο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου