Πραγματικά είναι η πρώτη φορά που θέλω να γράψω αλλά τα λόγια δεν βγαίνουν εύκολα και ειλικρινά μου είναι τόσο δύσκολο , που νιώθω τόσο περίεργα όσο την πρώτη φορά που ήπια αλκοόλ! ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΜΑ ΔΕΝ ΒΓΑΖΩ ΜΙΛΙΑ!
Οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου… Λένε πως κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ένας γρίφος, ένα ατελείωτο πάζλ που προσπαθούμε να το λύσουμε ξανά και ξανά και ξανά… Ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πως τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν και χειρότερα! Ήδη το μυαλό μου αρχίζει και κάνει παιχνίδια από μόνο του…
Όταν είδα το μήνυμα σου νόμιζα πως ο Γολγοθάς μας είχε φτάσει στο τέλος του… Και εκεί είναι που κολλάει το «Όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει» φαίνεται αυτήν την φορά λύθηκε στα γέλια μιας και όταν διάβασα τι ήθελες να μου πεις με έπιασαν τα κλάματα… ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΠΩΣ ΜΕ ΗΞΕΡΕΣ ΚΑΛΑ… που είναι? Σε ρωτώ? Που?
Εσύ με ήξερες? Εσύ που τελικά δεν ξέρεις ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό? ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΚΑΤΙ γιατί ο θυμός μου και η στενοχώρια μου δεν μου δίνουν περιθώρια αναπνοής… Αν όπως έλεγες με ήξερες έστω και λίγο σε πληροφορώ όχι δεν θα πίστευες τις αερολογίες που σου είπαν για μένα αλλά θα τους τα έχωνες κιόλας ως ένδειξη υποστήριξης! Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ το κενό όμως που μου δημιούργησες με την συμπεριφορά σου ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορεί να αναπληρωθεί…
Είναι απίστευτο πως ένας άνθρωπος που του έχεις δώσει όλο σου το είναι , όλη σου την ψυχή, πω μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο σκάρτα … Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος με τον οποίο περνούσες τις περισσότερες ώρες της ημέρας σου να σε δίνει ουσιαστικά για τα λόγια κάποιου άλλου που δεν τον γνωρίζει καθόλου… απορώ! ΑΠΛΑ ΑΠΟΡΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου