Ζήλια ή μίσος?

Πραγματικά δεν το χωράει ο νους μου... ΕΧΩ ΛΙΩΣΕΙ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ ΣΟΥ ΛΕΩ....

Εντάξει, εντάξει δεν θα γινω  τόσο συνοπτική γιατί ένας απλός αναγνώστης δεν μπορει να καταλάβει τι και πως ακριβως το εννοω το όλο θεμα....

Ας το πιάσουμε λοιπόν απο την αρχή....

ΖΗΛΙΑ: Ελάτε γίνεται λίγο ειλικρινείς και παραδεχτειτε επιτελους πως ουκο λίγες ήταν οι φορές που νιώσατε το τσίμπημα της ζήλιας.... Αλλωστε είναι το αρχαιότερο συναίσθημα.... σκεφτείτε λιγάκι... Ακομη απο την εποχή του ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ και αν δεν θέλετε να παμε τόσο πίσω ακομα και στον Σαιξπηρ ο οποίος αναφέρει για τη ζήλια στον Οθέλλο με τα εξής λόγια: «Η ζήλια είναι ενα τερας που γεννιεται απο τον εαυτο του και τρεφεται απο αυτον»... Τι μεγάλες λέξεις και πόσο μεγάλο νοημα μπορεί να κουβαλήσει μια τόσο μικρη προταση.... Θα πρέπει όμως να προσέξουμε μια σημαντική εννοιολογική διαφορά ανάμεσα στη ζήλια και στο φθόνο. Το πρώτο συναίσθημα δεν είναι συνώνυμο του δεύτερου, γιατί το καθένα έχει διαφορετικό αντικείμενο. Έτσι, ζηλεύουμε κάτι που ήδη έχουμε και δεν θέλουμε να χάσουμε, ενώ φθονούμε αυτό που δεν έχουμε και επιθυμούμε να αποκτήσουμε. Γενικότερα, φθονούμε τους άλλους, γιατί απολαμβάνουν υλικά αγαθά, τα οποία εμείς δεν έχουμε.... ΤΕΛΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ....

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ... ΝΑ ΣΕ ΜΙΣΟΥΝ, ΝΑ ΣΕ ΦΘΟΝΟΥΝ Ή ΝΑ ΣΕ ΖΗΛΕΥΟΥΝ??

Πολυ καλή φάση ε? Να γυρνάς στο σπιτι αργα την νύχτα και να νιώθεις  πως υπαρχει σιγουρα ένα ατομο το οποίο ναι μεν δεν κουβαλάει κακια μεσα του (απο τα λεγομενα που εχω ακούσει) αλλα απο την αλλη προσπαθει να κερδισει χωρο πατόντας πάνω σου.... Καποτε καποια πολυ σημαντικη προσωπικοτητα στην μεχρι τωρα ζωη μου ... ειπε πως προσπαθησε λογο της αγαπης που ενιωθε για μενα να μου δημιουργησει ενα τοιχος.... Ενα τοιχος τόσο δυνατο ωστε να μην πληγωνομαι, να μην δινομαι ολοκληρωτηκα και να μην χαραμιζω τα συναισθηματα μου για ανθρωπουσ που δεν θα νιωσουν ποτε το αναλογο για μενα... οχι γιατι δεν μπορουν να το κανουν αλλα γιατι πολύ απλα δεν θελουν.... 

ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ Η ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΗ ΤΑΣΗ ΝΑ ΜΙΛΑΩ, να μιλαω, να μιλαω... ας προχωρήσουμε λοιπον οσο το ελεγχω....

ΜΙΣΟΣ: ΜΑΤΙΑ ΚΑΡΦΩΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΟΡΜΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΦΟΥΣΚΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΜΕΣΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.... Οκ ολοι μεγαλώνουμε σε οικογενειες που θελουν το καλο μας και για αυτο δημιουργουν μια φουσκα απο γυρω μας... Μα λένε πως ολου θα είναι καλοί μαζι μας και παντα εμεισ οι καλυτεροι.... Και οταν έρχετε καποιος αλλος να απειλησει την θεση που δικαιοματηκα μας ανοικει (ετσι νομιζουμε δηλαδη) τοτε τρωγομαστε με τον ιδιο μας τον εαυτο.... τι και αν ο αλλος αγνοει ακομη και την υπαρξη μας εμεις εκει... να δινουμε το παρον.... ΕΕΕΕΕΕ ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.....ΣΕ ΟΙΚΕΤΕΥΩ ΜΗΝ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ!!! και τοτε παμε στην πραξη βητα.... Μαζευουμε κοσμο γυρω μας και του εξαπωλουμε μαλακιες και φανταστηκες σκηνες απο ταινιες, περνουμε και κανενα χαρτομαντηλάκι παραπανω και τσουπ..... ΕΜΕΝΑ κανενας δεν μαγαπησε πραγματηκα... ολοι με εκμεταλλευτηκαν και με παρατησαν... Εγω λεω λοιπον με το μικρό μου το μυαλουδακι.... Μηπως ειναι ολα αυτα μια καλο στημενη παρασταση, μηπωως περιμενουμε το GRANT FINALLE? οχι τπτ αλλο να προετοιμαστω να χειροκροτησω και εγω μαζι με ολους τουσ υπολοιπουσ ακροατες...  

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ και θα ήθελα πολυ να ακουσω πιο ειναι επιτελους το πιο ανοδυνο απο τα τρια?? πιο θα μας οδηγησει στο φως επιτελους? Με κουρασαν τα λογια και τα χαδια.... προτειμω να με βρησουν αλλα να εχω το κεφαλι μου ψηλα!  και πραγματικα ειναι πολυ καλυτερο να λες τι εχεις σε αυτον που τον αφορα γιατι μετα τα κανεις σκατα κ οταν επιτελους θα αποκαλυφθει η αληθεια τα πραγματα θα ειναι χειροτερα!!!!

υ.γ. επειδη πολλα ακουσανε τα αυτακια μ.... ολα οσα γραφω στο μπλοκ  αυτο δεν πανε σε κανενα συγκεκριμενο ατομο!  ΤΟ ΔΗΛΩΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΩ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΝ ΦΤΑΙΩ! 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ....

ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΒΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

what about now?

Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και η φωνή σου ήταν κενή… Μιλούσες μα δεν μιλούσες με την καρδιά και την ψυχή σου… Το ένιωθα… Το ζούσα…. Σε ρώτησα τι συμβαίνει και απέφυγες να μου απαντήσεις όπως πάντα… Ναι, καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον να τα λέμε όλα αλλά από την στιγμή που με αφήνεις να νιώσω πως κάτι σου συμβαίνει είσαι αναγκασμένος να μου εξηγήσεις μετά…

Η ανάσα σου βαριά… Ξεφύσησες και ένιωσα τον κόμπο στο λαιμό σου να έρχεται σε εμένα…

<< ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΗΚΑ …. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΩ… ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ… ΙΣΩΣ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ… ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΗΘΕΛΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ…>>

Τα λόγια σου μαχαίρια που μου ξέσκιζε σιγά-σιγα την ψυχή! Τι να μπορέσω να εξηγήσω από όλα αυτά με το μικρό μου μυαλουδάκι ,μου λες?  Σ’ΑΓΑΠΑΩ μα μου είναι πολύ δύσκολο να σε καταλάβω… όχι  γιατί δεν μπορώ, αλλά επειδή δεν μου αφήνεις περιθώρια να σε καταλάβω… Ξέρω πως έχω κάνει λάθη, ξέρω πως έχεις χάσει την εμπιστοσύνη σου απέναντι μου αλλά ξέρω επίσης πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου και πως κάθε λεπτό που δεν σε έχω είναι ένα μαρτύριο για μένα…

Ελπίζω να  μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε όλα τα άσχημα και να προχωρήσουμε την ζωή μας.. Αυτός ο δρόμος είναι φτιαγμένος για να προχωράμε χέρι-χέρι μην με αφήσεις μόνη θα λυγήσω… Αγάπησε με με την καρδιά, το σώμα και την ψυχή σου… Όπως παλιά.. Κάντο όπως παλιά…

λογια μισά...

Πραγματικά είναι η πρώτη φορά που θέλω να γράψω αλλά τα λόγια δεν βγαίνουν εύκολα και ειλικρινά μου είναι τόσο δύσκολο , που νιώθω τόσο περίεργα όσο την πρώτη φορά που ήπια αλκοόλ! ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΜΑ ΔΕΝ ΒΓΑΖΩ ΜΙΛΙΑ!

Οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου… Λένε πως κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ένας γρίφος, ένα ατελείωτο πάζλ που προσπαθούμε να το λύσουμε ξανά και ξανά και ξανά… Ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πως τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν και χειρότερα! Ήδη το μυαλό μου αρχίζει και κάνει παιχνίδια από μόνο του…

Όταν είδα το μήνυμα σου νόμιζα πως ο Γολγοθάς μας είχε φτάσει στο τέλος του… Και εκεί είναι που κολλάει το «Όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει» φαίνεται αυτήν την φορά λύθηκε στα γέλια μιας και όταν διάβασα τι ήθελες να μου πεις με έπιασαν τα κλάματα… ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΠΩΣ ΜΕ ΗΞΕΡΕΣ ΚΑΛΑ… που είναι? Σε ρωτώ? Που?

Εσύ με ήξερες? Εσύ που τελικά δεν ξέρεις ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό? ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΚΑΤΙ γιατί ο θυμός μου και η στενοχώρια μου δεν μου δίνουν περιθώρια αναπνοής… Αν όπως έλεγες με ήξερες έστω και λίγο σε πληροφορώ όχι δεν θα πίστευες τις αερολογίες που σου είπαν για μένα αλλά θα τους τα έχωνες κιόλας ως ένδειξη  υποστήριξης! Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ  το κενό όμως που μου δημιούργησες με την συμπεριφορά σου ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορεί να αναπληρωθεί…

Είναι απίστευτο πως ένας άνθρωπος που του έχεις δώσει όλο σου το είναι , όλη σου την ψυχή, πω μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο σκάρτα … Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος με τον οποίο περνούσες τις περισσότερες ώρες της ημέρας σου να σε  δίνει ουσιαστικά για τα λόγια κάποιου άλλου που δεν τον γνωρίζει καθόλου… απορώ! ΑΠΛΑ ΑΠΟΡΩ!

Μου μάθαν να φοβάμαι ότι αγαπώ…

Αγάπη… Πέντε γράμματα …Τρία φωνήεντα, δυο σύμφωνα όμως αμέτρητες εκδοχές σημασιολογίας…. Εντάξει καλά όλα τα γραμματικά, όμως πάνω σ'αυτήν την λέξη υπάρχει ένα βαρύ φορτίο που καθημερινά όλοι το ζητάμε και κανένας δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει…

Ειδικά εμείς οι γυναίκες, λυπάμαι πάρα πολύ που το λέω αλλά ζούμε στο παραμύθι! Μόλις ακούμε την λέξη αγάπη τρελαινόμαστε εντελώς, ονειρευόμαστε λουλούδια, άλογα πρίγκιπες και κουραφέξαλα… Αγάπη λέει σημαίνει  να είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς και σ’ αγαπάει, να περνάτε καλά, να είσαστε πολύ καιρό μαζί, να παντρευτείτε, να κάνετε οικογένεια και μπλα μπλα μπλα… Ναι όντως αυτό μας έχουν περάσει οι μεγαλύτεροι όμως αν σκεφτούμε λιγάκι καλύτερα…

Πόσες φορές έχουμε πει ‘ΣΑΓΑΠΩ…. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ….’?

 Πάντα? Τι πάει να πει παντοτινά?? Τι μπορεί να σημαίνει το πάντα σαν λέξη? Θα ζούμε για πάντα? Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να έχει μια αρχή και ένα τέλος… Ένα κουβάρι μπλεγμένης κλωστής είναι η ζωή μας… Κάθε κόμπος και μια δυσκολία κάθε κλωστούλα που φεύγει λιγάκι από το νήμα μια αφορμή και κάθε κόψιμο μια αποτυχία ή ένας άνθρωπος  που έφυγε από κοντά μας.

ΜΑΘΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΣ ΟΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!!

Έτσι μου είπε ένας φίλος πρόσφατα… ναι πολύ ωραία τα λες αλλά η αγάπη δεν δίνεται με το σταγονόμετρο… Δεν πάει με  γραμμάρια! Αν ΑΓΑΠΑΣ πραγματικά κάποιον είτε ερωτικά είτε φιλικά τότε τον αγαπάς με όλη σου την κάρδια… ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΤΣΙ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ! Εάν αγαπάς κάποιον τότε όλα είναι σαν τα απλά μαθηματικά… Γελάς με το γέλιο του, κλαις με το κλάμα του, χαίρεσαι με την χαρά του, στενοχωριέσαι με την λύπη του…  Ένα τραγούδι έλεγε χτυπάς εσύ μα πονάω και εγώ οι δυο καρδιές μας σαν μια!

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ…. ΕΤΣΙ ΜΑΛΙΣΤΑ.. ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΓΑΠΗ! 

Μάτια δίχως λογική....

Είχα καιρό να σε δω…

Όντως άλλαξες πολύ! Τα μάτια σου το λένε… το δείχνουν… Δεν είσαι πια ξέγνοιαστος δεν γελάς συχνά, δεν συμμετέχεις σε όλα όσα κάνουμε... Κάθεσαι στην γωνιά σου και καπνίζεις πίνοντας παράλληλα τον καφέ σου και χαζεύοντας από εδώ και από εκεί…

Ούτε μου περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσες να φτάσεις σαυτο το σημείο… Μου είχαν πει πως θα κατρακυλούσες αλλά δεν τους πίστευα… Έλεγα ότι είσαι δυνατός χαρακτήρας και δεν παρεκτρέπεσαι εύκολα… Μ******Σ!

Ακόμη και οι δυνατοί κάποια στιγμή λυγίζουν… Όλα όρχησαν τότε… το θυμάσαι… Γιατί το έκανες αυτό στον εαυτό σου μου λες? 

Σήμερα σου μιλούσα και ένιωθα πως χανόσουνα,εψαχνα να συναντήσω το βλέμμα σου και εσύ το απόφευγες σαν παιδί που έχει κάνει κάτι πολύ άσχημο και κρύβεται από την μαμά του… Ξέρω πως νιώθεις… Μπορώ να σε καταλάβω, δεν μπορώ να σε βοηθήσω τόσο αλλά μπορώ να ξοδέψω χρόνο μαζί σου έτσι ώστε να ξεχνιέσαι…. 

Μην το συνεχίσεις… ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ! ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…

Σου απλώνω το χέρι να σε τραβήξω από το γκρεμό… τα μάτια μου σου χαμογελούν… ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΩ, ΑΦΗΣΕ ΜΑΣ ΜΑΛΛΟΝ… ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ… ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ…  ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ… ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΕΑ… Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΡΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ… ΑΝ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΤΕ Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ… εσύ το είχες πει… θυμάσαι? ΣΚΕΨΟΥ ΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ….

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΣ ΑΔΕΡΦΕ! 

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ…

ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ....

Πως φτάσαμε ως εδώ μου λες? Πως γίναμε έτσι???

Μου φαίνεται τόσο περίεργο που θέλω να πω τόσα πολλά και δεν σε βρίσκω πουθενά… Η ζωή είναι περίεργη και δεν χαρίζετε εύκολα… όλα μοιάζουν τόσο ρόδινα και όταν η δυσκολία μας πλησιάζει τα χάνουμε τελείως… έτσι και εγώ… δεν έχω πολύ χρόνο… σχεδόν καθόλου… και ήθελα να περάσουμε τόσα πολλά… Ξέρω πως δεν θα μπεις ούτε στην διαδικασία να μπεις στο μπλοκ αλλά εμένα δεν με νοιάζει… Θέλω κάπου ν τα γράψω εφόσον δεν θα μπορέσω να τα πω…

Ποναω το ξέρεις? Τα χέρια μου δεν ακολουθούν τις εντολές του εγκεφάλου και κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια να γράψω … Σήμερα έγινε η αρχή… Η αρχή του τέλους… ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ  ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ… με πρωταγωνιστές και κομπάρσους αυλαία και θεατές… είναι όλα τόσο καλά φτιαγμένα που αναρωτιέσαι που είναι το λάθος… κοιτάς τα φώτα, ο κόσμος ησυχάζει και είναι η σειρά σου για να αρχίσεις την ερμηνεία…

Τα  φώτα σε τυφλώνουν αλλά συνεχίζεις να μιλάς και να μιλάς και να μιλάς… αυτό είναι… ένας μονόλογος με αρχή και τέλος… Εμένα όμως ποτέ δεν μου άρεζαν οι μονόλογοι… ήθελα κόσμο να συμμετέχει να ανατρέπει σκηνές και ερμηνείες! Ήθελα ζωή, λάμψη , κίνηση και αντί να συνεχίζω τον μονόλογο δημιουργούσα πράξεις ολόκληρες και μονόπρακτα που όμως ποτέ δεν είχαν καλό τέλος! Έτσι και τώρα… εγώ εδώ και εσύ χιλιόμετρα μακριά!

Εγώ κουβαλάω τον σταυρό μου και εσύ τον δικό σου, είμαστε μαζί σ’ αυτόν τον δρόμο! Ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο σταυροδρόμι που χωρίζουν οι ζωές μας… Πλησιάζουμε όμως… Μου είχες πει να μείνω εδώ, να φτάσουμε ως το τέρμα… Πως μπορώ να το κάνω όταν εσύ ο ίδιος με διώχνεις μακριά σου?

Εγώ θα είμαι εδώ για σένα να το θυμάσαι…

Θα σε περιμένω σπίτι με μια ζεστή σοκολάτα και χαρτί στρωμένο για μπιριμπα…

Μην το κάνεις πιο δύσκολο…