Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και η φωνή σου ήταν κενή… Μιλούσες μα δεν μιλούσες με την καρδιά και την ψυχή σου… Το ένιωθα… Το ζούσα…. Σε ρώτησα τι συμβαίνει και απέφυγες να μου απαντήσεις όπως πάντα… Ναι, καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον να τα λέμε όλα αλλά από την στιγμή που με αφήνεις να νιώσω πως κάτι σου συμβαίνει είσαι αναγκασμένος να μου εξηγήσεις μετά…
Η ανάσα σου βαριά… Ξεφύσησες και ένιωσα τον κόμπο στο λαιμό σου να έρχεται σε εμένα…
<< ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΗΚΑ …. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΩ… ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ… ΙΣΩΣ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ… ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΗΘΕΛΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ…>>
Τα λόγια σου μαχαίρια που μου ξέσκιζε σιγά-σιγα την ψυχή! Τι να μπορέσω να εξηγήσω από όλα αυτά με το μικρό μου μυαλουδάκι ,μου λες? Σ’ΑΓΑΠΑΩ μα μου είναι πολύ δύσκολο να σε καταλάβω… όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά επειδή δεν μου αφήνεις περιθώρια να σε καταλάβω… Ξέρω πως έχω κάνει λάθη, ξέρω πως έχεις χάσει την εμπιστοσύνη σου απέναντι μου αλλά ξέρω επίσης πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου και πως κάθε λεπτό που δεν σε έχω είναι ένα μαρτύριο για μένα…
Ελπίζω να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε όλα τα άσχημα και να προχωρήσουμε την ζωή μας.. Αυτός ο δρόμος είναι φτιαγμένος για να προχωράμε χέρι-χέρι μην με αφήσεις μόνη θα λυγήσω… Αγάπησε με με την καρδιά, το σώμα και την ψυχή σου… Όπως παλιά.. Κάντο όπως παλιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου